Kita semua haruslah membina suatu keyakinan diri yang baharu, satu semangat Malaysia Boleh, untuk kita melawan segala momokan dan ancaman yang dibuat-buat bagi mencapai era kegemilangan untuk Malaysia

Saya telah mengadakan perjumpaan dengan rakyat dan pelajar Malaysia semasa lawatan saya ke Salem semalam.

Daripada negara orang, saya telah mengikuti perkembangan semasa di tanah air, termasuklah kontroversi mengenai pengenalan seni khat jawi kepada pelajar darjah empat melalui kurikulum pendidikan Bahasa Malaysia di Sekolah Jenis Kebangsaan Cina dan Tamil.

Beberapa persoalan telah timbul dan telahpun dijawab berkenaan dengan isu ini, antaranya:

Adakah menjadi kewajipan kepada pelajar-pelajar di SJK Cina dan Tamil untuk mempelajari tulisan jawi di bawah rancangan baru ini?

Tidak, kerana Kementerian Pelajaran tidak berhasrat untuk melaksanakan ujian atau peperiksaan untuk seni khat ini.

Bilakah rancangan untuk memperkenalkan seni khat jawi ini diputuskan?
Pada tahun 2016 oleh kerajaan Barisan Nasional.

Adakah kementerian berhasrat untuk mendengar pendapat-pendapat lain mengenai perkara ini?

Pihak Kementerian Pelajaran akan meneruskan pelaksanaan rancangan ini, tetapi pandangan daripada pelbagai pihak akan terus didengari untuk memastikan terdapatnya pertimbangan yang adil.

Mungkin soalan yang lebih penting untuk ditanya adalah: Adakah seseorang yang belajar tulisan jawi itu mengkhianati bahasa dan budaya orang Cina?

Pada saya, jawapannya adalah tidak.

Semasa saya ditahan di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA) 1969, saya telah belajar tulisan jawi dengan sendiri di dalam tahanan. Perkara ini tidak mengurangkan identiti saya sebagai seorang Cina, malah ia telah membantu saya untuk lebih memahami erti menjadi seorang rakyat Malaysia.

Apakah bentuk pembinaan negara yang sesuai dalam konteks sebuah negara yang berbagai bahasa, kaum, budaya, dan agama — asimilasi atau integrasi?

Pada tahun 1994, Dr Mahathir dalam tahun ke-13 beliau sebagai Perdana Menteri keempat Malaysia, telah mengumumkan bahawa dasar asimilasi kerajaan Barisan Nasional yang diamalkan sebelum ini tidak bersesuaian dengan konteks negara berbilang kaum seperti di Malaysia dan integrasi budaya seharusnya menjadi asas pembinaan negara.

Tetapi, selain daripada asimilasi dan integrasi, terdapat satu cara yang ketiga yang lain, di mana komuniti-komuniti ini dibiarkan untuk hidup secara berasingan di bawah satu sistem politik yang sama.

Di mana orang Cina hidup di dalam dunianya sendiri, tanpa berinteraksi langsung dengan orang daripada kaum yang lain, dan begitu juga dengan orang Melayu dan India.

Saya tidak berjuang untuk sebuah Malaysia seperti ini.

Malaysia yang saya mahu lihat adalah satu negara di mana orang Melayu, Cina, India, Kadazan, dan Iban keluar daripada kepompong masing-masing untuk berinteraksi dengan satu sama lain, untuk belajar, menghargai, dan menerima hakikat yang Malaysia ini adalah satu negara yang berbilang kaum — di mana seorang Cina tidak dianggap mengkhianati kaum dan budayanya kerana seni halus jawi yang dipelajarinya, seorang Melayu tidak dianggap mengkhianati kaumnya kerana seni tarian Bharatanayam-nya, ataupun seorang India dianggap pengkhianat bangsa kerana kemahiran seni kaligrafi Cinanya.

Dalam kata lain, seorang rakyat Malaysia Cina bukanlah 100 peratus Cina, tetapi mempunyai dimensi tambahan yang boleh digelarkan sebagai dimensi tambahan Malaysianya, begitu juga bagi seorang Melayu dan India.

Seperti yang saya katakan di Chennai semalam, satu soalan yang penting untuk semua rakyat Malaysia: Siapakah “mereka” di dalam konteks Malaysia?

Adakah “mereka” ini orang Cina dan India kepada seorang Melayu; orang Melayu dan India kepada seorang Cina: dan orang Melayu dan Cina kepada seorang India?

Jika inilah jawapannya, jelas sekali kita belum berjaya dalam membina satu identiti negara, kerana “mereka” itu sepatutnya bukan seorang rakyat Malaysia, biarpun sama ada daripada Indonesia, China, India, atau mana-mana pun pelusuk dunia sekalipun.

Menteri Pendidikan, Maszlee Malik telah mengatakan yang pengenalan seni khat jawi untuk pelajar tahun 4 bukanlah bertujuan untuk mengIslamkan para pelajar di SJK Cina dan Tamil.

Beliau berkata, kita tidak boleh melihat pengenalan jawi sebagai satu bentuk asimilasi budaya kerana usaha ini bertujuan untuk membolehkan para pelajar untuk mengenali budaya dan warisan seni di negara ini.

Sebagai contoh, terdapat tulisan jawi di mata wang ringgit Malaysia, di Jata Negara, dan jata-jata negeri.

Saya mengaku, sebelum ini saya tidak menyedari kewujudan tulisan jawi di mata wang ringgit ini. Selepas menyedari perkara ini, saya melihat kepada mata wang Rupee India dan menyedari terdapatnya bukan sahaja skrip rasmi tulisan Hindi, tetapi juga bahasa-bahasa daerah seperti Tamil, Telugu, Marathi, Urdu, Malayanam, Gujarati, Bengali, Punjadi, dan Kannada.

Pada masa yang sama, saya setuju dengan pandangan yang menekankan kepentingan reformasi pendidikan bagi membolehkan para pelajar daripada Malaysia untuk mendapatkan keputusan atas purata dan dikelaskan dengan satu pertiga teratas dunia.

Malaysia kelihatan seperti terperangkap di dalam satu situasi yang luar biasa yang jika tidak ditangani, hanya akan membawa kita semua ke kancah perpecahan, kemunduran, dan kegagalan untuk memanfaatkan nilai dan kualiti terbaik daripada pelbagai tamadun yang bertumpu di Malaysia untuk membina sebuah bangsa Malaysia yang dihormati di mata dunia.

Situasi ini adalah apabila di mana orang Melayu, Cina, India, Kadazan, dan Iban berasa terancam dengan satu sama lain.

Semua komuniti berasa seakan-akan budayanya akan dihapuskan.

Tetapi siapakah yang menimbulkan perasaan ini?

Bukan sahaja pelbagai kaum ini merasakan ancaman terhadap kewujudannya, Islam juga berasakan terancam dan pada masa yang sama agama bukan Islam juga berasa terancam.

Oleh itu, rakyat Malaysia mestilah membangunkan satu kesedaran diri baharu untuk mencapai cita-cita kita semua, satu semangat Malaysia Boleh, untuk kita melawan segala momokan dan ancaman yang dibuat-buat bagi membolehkan kita dan negara ini maju dalam semua bidang yang diceburi manusia dan mencapai satu era kegemilangan Malaysia.

(Kenyataan Media Ahli Parlimen DAP Iskandar Puteri Lim Kit Siang di Salem, Tamil Nadu pada hari Ahad, 4 Ogos 2019)

===================

I met Malaysians and Malaysian students during my trip to Salem yesterday.

From afar, I have been following developments back home, including the controversy over plans to introduce “khat” or Jawi calligraphy in the Year 4 Bahasa Malaysia curriculum for Chinese and Tamil primary schools.

The following Q&A appears to be the position of the Jawi controversy so far:

1. Q. Is it going to be compulsory for students in Chinese and Tamil primary schools to learn the Jawi script under the new plan?

A. The answer is no as the Education Ministry has assured that pupils would not be assessed on their mastery of the art.

2. Q. When were plans to introduce khat as part of a revision of the curriculum decided?

A. In 2016 under the Barisan Nasional government.

3. Q. Is the Education Ministry prepared to entertain further views on the matter?

A. “Although the plan to introduce khat in schools will proceed, the ministry will still accept the views of various parties to ensure that there is fair consideration,” the Educaiton Ministry has said in a statement on Friday.

May be another question that should be asked is whether a person who learns Jawi is betraying the Chinese race, language and culture.

To me, the answer is in the negative.

When I was first detained under the Internal Security Act in 1969, I taught myself Jawi in detention. It did not make me any less of a Chinese, and may have helped in making me more of a Malaysian.

What form of nation-building should be pursued in multi-racial, multi-lingual, multi-cultural and multi-religious Malaysia – assimilation or integration?

In 1994, Dr. Mahathir Mohamad in his 13th year as the fourth Prime Minister of Malaysia, publicly announced that the Barisan Nasional government had given up its nation-building policy of assimilation as it had realised that this was unsuitable for a plural society like Malaysia and that integration and not assimilation should be the basis of the nation-building process in the country.

But apart from assimilation and integration, there is a third alternative of nation-building: no assimilation and no integration but where different communities live side by side but separately under the same political system.

I have always advocated integration – not assimilation nor a nation building which is neither assimilation nor integration, but merely to let the separate communities to live by side although under the same political system.

There are Chinese who live completely in the Chinese universe of their own, without inter-acting with other races; just as there are Malays and Indians who live completely within their own respective Malay or Indian universes.

This is not the Malaysia that I strive for.

The Malaysia I want to see is one where the Malays, Chinese, Indians, Kadazans and Ibans come out of their own universes to interact with other communities; to learn, appreciate and accept that Malaysia is not to be identified with any one community but with all the different communities who have made the land their mother country – where a Chinese has not betrayed race and culture for his exquisite Jawi skill, a Malay has not betrayed race and culture because of his Bharatanatyam repertoire, or an Indian betrayed race and culture because of his mastery of Chinese calligraphy.

In other words, a Malaysian is a Chinese who is not 100 per cent Chinese but has an extra dimension which could be described as Malaysia-plus; a Malay who is not 100 per cent Malay but with a Malaysia-plus dimension; and an Indian who is not 100 per cent Indian but with a Malaysia-plus dimension.

As I said in Chennai yesterday, one question all Malaysians must ask: Who is the “Other” in the Malaysian context?

Is the “Other” the Chinese and Indians to a Malay Malaysian, the Malays and Indians to a Chinese Malaysian, and the Malays and Chinese to an Indian Malaysian?

If this is the answer, then we have not yet succeeded in Malaysian nation-building, for the “Other” must be a non-Malaysian, whether from Indonesia, China or India or any other part of the world.

Education Minister Maszlee Malik said the ministry’s move to introduce khat writing for Year 4 Malay students was not aimed at “establishing Islamisation” in Chinese and Tamil primary schools.

He said people should not look at Jawi’s introduction as cultural assimilation as the introduction of khat writing was an effort for school students to recognise the country’s heritage and identity.

The Jawi script, for example, is in the ringgit note, the coat of arms for Malaysia and in the emblem of the various states.

I must admit that I had not realised that Jawi is in the ringgit note. This made me look at the Indian rupee note, and there is not only the Hindi official script, but of other regional official languages as well like Tamil, Telegu, Marathi, Urdu, Malayanam, Gujarati, Bengali, Punjabi and Kannada.

But I agree that the pressing importance in Malaysia with regard to education is to introduce reforms so that Malaysian students in international assessments can attain above global average results and be ranked in the top one-third of world countries instead of being placed in the lowest one-third bracket as is the position today.

Malaysia seems to be trapped in an extraordinary situation which, if not addressed, will only lead to greater division and disunity, stagnation and failure to leverage on the best values and qualities of the Islamic, Chinese, Indian and Western civilisations which meet in confluence in Malaysia to build a great Malaysian nation.

This extraordinary situation is one where the Malays feel threatened, the Chinese feel threatened, the Indians feel threatened, the Kadazans feel threatened and the Ibans feel threatened.

Every community is made to believe that its culture and ethnicity is facing an existential threat.

But who is creating all these threats to all racial groups in the country?

Not only the various races feel threatened, Islam feels threatened and the non-Islamic religions feel threatened.

Malaysians must develop a new self-confidence of “reaching for the stars”, a new “Malaysia Boleh” spirit, to exorcise the various contrived or imaginary fears and demons for Malaysia to excel itself in various fields of human endeavour so as to achieve a golden age for Malaysia.

(Media Statement by DAP MP for Iskandar Puteri Lim Kit Siang in Salem, Tamil Nadu on Sunday, August 4, 2019)